فصلنامه تخصصی سبک شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)
سال 6، شماره 3، پاییز 92 ، شماره پی در پی 21

ظرایف پیوندهای معنایی در شاهنامه

صفحه (0 - 0)
سیدکاظم موسوی،غلامحسین مددی،فخری زارعی
تاریخ دریافت مقاله :
تاریخ پذیرش قطعی مقاله :

چکیده
شاهنامه فردوسی مهمترین اثری است که سبب حفظ فرهنگ و زبان این مرز و بوم شده است. از دیدگاه فرهنگ میتوان ادّعا نمود که فردوسی فرهنگ ایران پیش از اسلام را به فرهنگ پس از اسلام پیوند داده. استفاده از واژه ها، تعبیرات و ترکیبات فارسی، واژه سازی و چگونگی کاربرد نشانه برای جهت بخشی به معنای مورد نظر، هدف دیگری است که فردوسی در حوزۀ زبانی سعی خود را برآن متوجه کرده. فردوسی نه تنها در حفظ زبان فارسی کوشیده بلکه در کاربرد واژه ها نوعی کارکرد روان شناسانه قائل است. از این رو در انتخاب واژه بار معنایی کلمات را در نظر دارد و بگونه ای واژه ها را در محور همنشینی قرار میدهد که جانشین سازی واژه های دیگر بنظر نامناسب می آید. از سوی دیگر در کاربرد نشانه ها و واژه ها نه تنها به ساختار ظاهری و جنبه های معنایی بلکه به ساخت آوایی آنها نیز توجّه دارد. در این مقاله به پیوند واژه با معنا که در پیرفتها و پیامدهای داستانهای شاهنامه دیده میشود، پرداخته میشود. همچنین به تاثیرگذاری واژه ها بر یکدیگر و چگونگی بهره گیری از آنها برای رسیدن به یک نظام معنایی که هدف اصلی زبان است، اشاره میشود.

کلمات کلیدی
فردوسی , زبان , واژه , معنا